Het is voor mij een vrij serieuze aangelegenheid, wandelen. Niet alleen is het een middel om fit te blijven zodat ik op mijn 50e nog door de Zwitserse Alpen kan dartelen (mocht ik dat willen); het is ook een manier om jezelf te ervaren.
Het is voelen. Met elke stap kom je dichter tot jezelf. Ik weet na een wandeling precies hoe fit ik ben. Ik ervaar mijn lichaam, die prachtige biologische samenstelling van spieren, organen, etc.
Het is tijd voor jezelf vrij maken. Ik maak er een gewoonte van mijn telefoon zoveel mogelijk te negeren, ik krijg al genoeg schermtijd. Het is ook meditatief en gek genoeg kan ik gedachten makkelijker loslaten wanneer ik eenmaal aan het wandelen ben. Het helpt bij het denken en verwerken.
Dan is er nog de natuur en de buitenlucht. Iedereen weet dat dit goed is voor de mens. We zijn net plantjes, we hebben licht nodig.
Uiteraard is het ook interessant om de grenzen van het lichaam te verkennen. Enige tijd geleden liep ik 65KM met mijn beste vriend. We wilden eigenlijk wat trainen voor een sponsor walk maar eenmaal aangekomen op Texel besloten we impulsief het eiland maar eens grondig te verkennen. We zijn het eiland helemaal rondgewandeld. We voelden ons helden en zielsgelukkig. Dat we de laatste 10-15KM lazarus waren, ja dat geeft het verhaal wat sjeu.
Mijn vriendin wandelt ook, gelukkig maar. Ik zou haar graag meenemen naar een oerbos. Een bos heeft een ziel. Ik ben fan van Japanse animatie en in die cultuur leeft alles, zo ook het bos. Geesten waren daar rond. Ik ben dol op sprookjes en mythologie. Misschien dat ik ooit ergens de badende Diana aantref, niet dat dat goed afliep voor de toeschouwer overigens.
Er is hier in de buurt een flinke plas. Het is een fantastisch rondje, zo’n 5KM. Ik gebruik de route om te trainen. Een uurtje wandelen is zo gedaan en ik hoef niet speciaal ergens heen om toch in de natuur te zijn. Trainen, ja voor de Nijmeegse dus. Ik heb bedacht dat er in het bejaardentehuis een enorme competitie moet zijn wie de sterkste verhalen heeft. De Nijmeegse lopen is wel een sterk verhaal, goede binnenkomer lijkt me dat.
Als tiener verfoeide ik wandelaars. Ik hield van zon-zee-zuip vakanties. Nooit had ik gedacht een wandelaar te worden. Maar een mens verandert en waarden veranderen mee. Dat gezegd hebbende, ik ben even wandelen!