Tierlantijntjes

Echt veel inspiratie heb ik niet maar ik heb nu eenmaal mijzelf verplicht te schrijven dus schrijven zal ik!

Inmiddels ben ik 6 maanden met Lynn. En waar ik normaal vind dat de tijd niet snel genoeg kan gaan doe ik nu alles wat in mijn macht is om de dagen en nachten zo lang mogelijk te laten duren. Daarvoor is een methode vermoed ik: onthaasten.

Om onze 6 maanden te vieren zijn we naar het strand geweest met een leuk hotelletje waar we konden badderen, dat doen we nu eenmaal graag. Het mocht van mij nóg langer duren allemaal. Gek hoe snel de tijd gaat. Na onze nacht aan het strand besloten we door Amsterdam te slenteren. Hier had ik al wel een beetje een idee van hoe traag de tijd kan zijn maar het mocht van mij nóg trager allemaal!

Goed, we waren in Amsterdam ook wezen slapen. Het Stay Okay Hostel, aanrader! Rebellen dat we zijn kropen we wel samen in één bed. Dat mag eigenlijk niet in een hostel maar het clientèle is toch jong, die vinden minder snel iets ambetant. We hebben trouwens heus geen agoraphilia hoor.

De tijd vloog voorbij en zo waren we ineens al op de terugweg naar Utrecht. Ik wilde het moment nog wat rekken en stelde voor naar Maastricht door te reizen, de laatste stop van de trein. Lynn had hier zowaar nog oren naar ook, ze is wel een avonturierster.

Na Maastricht waar we een alleraardigst hotelletje hadden weten te vinden, waren we toch weer in De Bilt. Vele euro’s armer en vooral ook compleet uitgeput, we zijn al dagen aan het bijkomen.

Het is fijn hier. Ik hoop dat de tijd hier straks traag gaat, als stroop, hele dikke stroop waar de vliegen aan blijven plakken. Want dit leven bevalt me wel! We hebben een moestuin, redelijke stereo-installatie met vette speakers, de eettafel van mijn vader die hij zelf vervaardigd heeft, katten die snuffelen in onze tuin, vogeltjes die God loven, en sinds kort houdt Lynn zich met bloemen bezig. Hiervoor betrapte ik haar laatst op mijn laarzen, ze was driftig aan het spitten. Nog nooit ben ik zo trots geweest.

Hier laat ik het even bij. Maar het gaat goed! Het gaat voor het eerst in jaren eindelijk weer eens echt goed met mij. Er is genade, ook voor de eenzamen.

We hebben al wat gasten over de vloer gehad. Mijn moeder die voor mij een soort nukkige goede fee is, de ouders van Lynn, en Frits waar ik geregeld mee op pad ben. Ik vind dat wel leuk eigenlijk, de kunst van het entertainen. Om eerlijk te zijn snap ik er nog geen bal van maar ik hoop dat ik snel bij leer. Ik kook alvast vrij aardig waarbij ik voor gasten echt niet op het budget let.

Ik kijk over mijn laptop heen naar het jurkje van Lynn, geel met bloemen. Het ligt in zachte plooien over de stoel. Ze is zo’n mooie verschijning. Ik wil met haar naar kunstgalerieën. Lynn heeft net als ik een muze. Dat is een soort geheimzinnige relatie met iets ontastbaars. Auteurs hebben dat, dichters, filosofen, alcoholisten, en ja, eigenlijk heel veel mensen hebben dat. Het is je openen voor iets ongrijpbaars, het nastreven van een perfectie. En ja, ook ik ben met de fanfare mee. De laatste tijd speel ik vooral met fotografie. De foto’s zijn uiteraard te koop voor luttele tientjes als u ze aardig vindt. Zet ik er nog een handtekening op ook, met dikke zwarte viltstift.