Enkele maanden geleden schreef ik nog over mijn interesse in het katholieke geloof. 6 November, mijn verjaardag, ontvangt Lynn de sacramenten van doop, vormsel en communie. Ik doe met haar mee maar ik was al gedoopt. Vanaf dan mag ik mijzelf officieel katholiek noemen en Lynn ook; het is een voorbereiding op ons voorgenomen trouwen.
Voeg ik dan toch weleens de daad bij het woord? Het lijkt erop. Vanavond gaan we weer in gesprek met de diaken over deze stap. Zijn we er wel echt klaar voor? Weten we wat het inhoudt? Ik ben in ieder geval erg gecharmeerd van de katholieke kerk en gebruiken, vooral de aanwezige mystiek. Mijn vader kwam uit een katholiek nest en ik herinner me nog goed het kruis aan de wand bij mijn grootmoeder in Hulst.
Het is nogal wat. Van hervormd naar evangelisch en nu dus katholiek. Iets zegt me dat ik er geen spijt van ga krijgen, het voelt goed! Ik bid nu weesgegroetjes, de Bijbel kende ik al. De Paus vind ik wel interessant maar ik blijf kritisch. Laatst schreef Franciscus nog een open brief, christenen moeten meer boeken lezen om zo hun begrip van literatuur te vergroten en de Bijbel beter te kunnen duiden, een wijs man lijkt me dat.
Onze geloofsgemeenschap is wat stoffig, de gemiddelde leeftijd is vast 50 en de priester komt slechts af en toe, ze zijn schaars deze tijden. Desondanks probeer ik echt trouw elke zondag te gaan, kan ik afrekenen met mijn verleden. Ik ben niet langer alleen als gelovige dankzij deze kleine gemeenschap en dat stemt me tot dankbaarheid. Dat ik dit avontuur samen met Lynn kan aangaan is wonderlijk; ik kon wel wat hulp gebruiken op mijn geloofspad.