Zit ik daar dan, mijn eigen verjaardag omringd door wat lieve vrienden. Ik heb me goed voorbereid voor dit feestje, een dikke joint gerookt (hasj om precies te zijn). Mijn beste vriend Simon trakteert me op een sappige steak, ik moet zeggen dat hij smaakt. We zijn bij een Grieks restaurant vlakbij de Dom, een perfecte locatie. Simon besluit dat een feestje zonder wijn niet kan en bestelt dan maar een liter wijn.
Even terug, ik zit voor de zoveelste keer in de psychatrie. Bij Altrecht om precies te zijn. Altrecht is midden in de stad en voor mijn verjaardag mag ik wat later terug komen. Alcohol is natuurlijk niet goed voor psychiatrische patiënten maar ik ben al sinds het begin van de opname aan het rebelleren, ik doe mee met Simon. Ik houd me in, volgens mij drink ik 1 of 2 glazen, bescheiden voor mijn doen.
Het is gezellig, echt, dit zijn leuke vrienden. Ze hebben een hart en allemaal mij toegedaan. Aan hen ligt het niet.
Dan gebeurt het. De wereld stopt, hoe lang het duurt weet ik niet maar ik heb een moment van complete disassociatie. Ik neem mijn omgeving niet meer waar, hoor de gesprekken niet meer en keer volledig in mijzelf. Ik weet wel hoe het komt. Ik ben 35 en heb voor mijn gevoel niet zoveel om te laten zien. De hoge verwachtingen heb ik nooit echt waar kunnen maken. Ik zit in de psychiatrie en de vooruitzichten zijn niet zo plezant.
Fuck… Ik ben niet zo van de krachttermen maar dit is wel echt een moment voor dit woord. Gewoon “fuck”.
Tsja, wat te doen. Ik ga dan maar roken buiten, even een luchtje scheppen, helpt vast. Doet het niet, een bepaald sentiment heeft een zaadje geplant in mijn brein. De dagen erna en eigenlijk nog steeds denk ik terug aan dit moment. Het moet anders, dat weet ik zelf ook wel.
Ineens is ze daar. De vrouw op wie ik verliefd ben. Niet veel later wonen we samen. Gelukkig is er liefde. Maar ik moet wat met mijn leven, zoveel is wel duidelijk. Ik kan niet met zoveel onvrede in mijn hart het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen.
Ik analyseer mijzelf. Ik heb een soort apathie ontwikkelt. Cultuur, politiek, de wereld. Het interesseert me eigenlijk geen kloot meer. Ik heb op een eilandje geleefd. Dat gaat vanaf nu dus anders. Ik heb me aangemeld bij Cafe Averechts, ik ga biertjes tappen. Goed voor mijn sociale netwerk en ik denk dat ik gewoon wat nieuwe input nodig heb. Ik moet me ontwikkelen. Het is een leuk café. Vrijwilligers houden het draaiende, het is twee keer maand een dienst draaien (een kleine verplichting) en opbrengsten gaan naar goede doelen.
Mijn vriendin is cultuurliefhebster. Het werkt aanstekelijk. Ineens liep ik door het Stedelijk Museum in Amsterdam. Ik houd van kunst, echt, goed voor de ziel. Misschien tijd om weer betrokken te raken bij… Ja, wat de wereld dan ook is. Misschien is de wereld niet altijd even fraai, maar ik maak er onderdeel van uit. Dat besef ik me nu.
Nou ja, ik schrijf weer. Ik voer wat veranderingen door in mijn leven. Mijn gezondheid heb ik ook laten verpieteren. Dus nu laat ik marihuana even voor wat het is. Zelfs de fles heb ik afgezworen (ik mag van mijzelf wel sociaal drinken). Even pas op de plaats, ruimte maken voor iets hogers. Over het hogere gesproken, deze man zit tegenwoordig af en toe weer eens in de kerk.
Ik sprak laatst Roy. Ik vertel hem de ervaring die ik had. Roy is een pientere jongen. Hij vertelt me dat ik 35 jaar geleefd heb en nu redelijkerwijs nog 35 jaar heb om daar overheen te komen. Thanks Roy, spijker op z’n kop.
Ik spreek wekelijks af met Frits. Uiteraard vertel ik het hem ook. Hij beweert dat je na zo’n inzicht niet meer terug kunt, dat je het pad maar gewoon moet bewandelen. Ik denk dat Frits gelijk heeft. Gelukkig heb ik nu een onwijs interessante (en sexy) partner om me te vergezellen die nog geen apathie ontwikkelt heeft, inspirerend om eerlijk te zijn. Er is reden tot dankbaarheid, ik heb nog wel wat goede jaren te gaan en alles is nog niet verloren.